Vergelijkbaar met de kolkende oceaan worden we getroffen door de oneindige uitgestrektheid van de monochrome (of beter polychrome) schilderijen van Charlie De Voet. Dégradés die van licht naar donker vervagen, met olieverf nat-in-nat geschilderd, zijn het resultaat van een systematisch, arbeidsintensief en, in de woorden van de kunstenaar, "bijna meditatief proces". Zijn diepe poelen weerspiegelen de onmacht van de sprakeloze mens: "Het kader van het doek stelt me in staat om een poging te ondernemen om tot waarachtige communicatie te komen binnen deze begrenzing". Zijn enigmatische schilderijen zijn van een overweldigende eenvoud, als tegenwicht voor een wereld waarin de kunstenaar te veel prikkels ervaart. Loslaten is dan ook niet onbelangrijk voor de schilder van mentale landschappen, geworteld in de materie. Gaandeweg is de focus in zijn werk, als resultaat van onafgebroken experiment, geëvolueerd tot een onderzoek in materie en excessieve gelaagdheid, en transformeert hij zijn schilderijen tot quasi sculpturale installaties, niet zelden voorzien van een humoristische dan wel surrealistische knipoog. Door de verflagen af te schrapen en ze zo van hun drager te bevrijden, rekt hij de conventionele grenzen van de tweedimensionale schilderkunst zodanig op dat zijn schilderijen (of paintings) haast spelenderwijs in het rijk der driedimensionale verfdingen (of paint things) terechtkomen. Zijn kunst getuigt van een ongewone maar meesterlijke spreidstand tussen enerzijds ongrijpbare, vergeestelijkte schoonheid en een anderzijds uiterst tastbare ruimtelijkheid.

Website