Wat als de wereld van objecten verdeeld zou zijn in zenders en ontvangers? En er een lus zou ontstaan door zender en ontvanger in elkaars nabijheid te brengen, waardoor er een signaal gecreëerd wordt, dat geleidelijk in intensiteit toeneemt, en zo de grenzen van het gebruikte materiaal bereikt?

LARSEN.

Lezaire doorkruist en ontwricht het alledaagse leven op zoek naar dit signaal. Het is een eindeloos koorddansen, telkens opnieuw moet hij zijn geluk op de proef stellen. Tijdens trage en lange wandelingen, op het ritme van tallozee heen-en-weer bewegingen, haalt Lezaire zijn oogst aan materialen binnen, de elementen die zijn taal vorm geven.

Als een kind dat nieuwe dingen ontdekt, kijkt hij met frisse blik naar alles wat hij tegenkomt, om het daarna te integreren in de gekleurde, speelse wereld die hem eigen is. Maar steeds resoneert hij ook met die andere wereld, waar hij soms naïef vrolijk, soms genadeloos cynisch, maar steeds pertinent naar kijkt.

Diep geworteld in zijn tijd, maar weigerend om de heersende uniformiteit te accepteren, is het werk van Lezaire in één oogopslag helder en toegankelijk.

LARSEN is ook als een speeltuin met diverse attracties. Hoewel deze werken erin slagen een dialoog met elkaar aan te gaan, is geen enkel werk een herhaling van een ander. Dit is het engagement van de kunstenaar: elk gebaar is zijn eigen ontdekking, zijn eigen uitvinding.

(tekst: Mélanie Isaac)