De recente werken van Chris Vanderschaeghe (BE, 1970) ademen een subtiele sfeer van fragiliteit uit. Fragiel in het broze van het beeld dat een poging onderneemt om de kortstondigheid van een moment vast te houden. Alsook in zijn visualisatie van de kwetsbaarheid van het menselijke zoeken naar een houvast. In elk beeld verschijnt of verdwijnt een figuur uit of in een donkere en/of lichtere dikke geschilderde laklaag. Daarbij contrasteert steeds het fluweelzachte en fijngevoelige van een huid tegen de kilte van de glanzende verflaag die over het geschilderde beeld getrokken is, dit wordt soms geaccentueerd door een willekeurige lijn of lijnen in spuitverf die het kijken helemaal in de war brengen en zo het abstract gegeven versterkt. In dit schildertechnisch contrast ontstaat de strijd van elk individueel beeld voor een eigen bestaan tegen het vervagen of vervloeien zoals een menselijke herinnering in de continue stroom van ervaringen en indrukken. Het is uit die stroom van bestaande beelden zoals foto’s, films of series dat Chris Vanderschaeghe zijn motieven haalt en versterkt hun vaagheid en vluchtigheid. Echter tegelijkertijd door de vlaag van herkenbaarheid zet het de toeschouwer op weg bij het kijken.

Website