Manon De Craene laat haar werk kenmerken door tijd en abstractie. Dat vertaalt zich in onstuimige doeken waarbij kleur en lijn elkaar gelaagd ontmoeten. Tijd bekijkt ze als een vluchtig concept. Dat probeert ze in dynamische stroken te vangen en neer te schilderen. Het is een proces wat zich vaak herhaalt in hetzelfde doek. Je kan zeggen dat de tijd letterlijk lagen over het werk legt. Algemene indrukken en gevoelswaarden vormen de olie, het smeermiddel van deze tandem. Zo vertrekt Manon vanuit de dagelijkse prikkels, de chaos van indrukken die ze krijgt uit het wachten, wandelen en observeren van mens, voorwerp, geluid en situaties. Vanuit een bepaalde ingeving/gevoel begint ze met de opzet van haar doeken en tekeningen. Naarmate de tijd vordert, vordert ook het werk. Lagen worden telkens toegevoegd. Binnen Manon haar werk houden de verschillende vormen geen rekening met elkaar. Telkens willen deze de vorige overtreffen net zoals geluiden, gesprekken en beelden in het dagelijks leven doen. Het is geen strijd, maar een reis. Een reis met verschillende etappes, haltes die iets toevoegen of wegnemen uit een beeld en zonder een vooraf gekend einde.